Robe de chambre - rococo quintessence

fot. Ewa Pichór

Ostatnio okoliczności zmusiły mnie, żebym spełniła swoje kolejne marzenie i sprawiłam sobie XVIII to wieczną kreację negliżową - robe de chambre z klasycznym banyanem z mieniącej się tafty. Co prawda zdecydowałam się na to w ostatniej chwili na wieść o śniadaniu w kostiumach po nocy muzeów w pałacu w Walewicach. Uszyłam go w nocy prawie na kolanie, chociaz starałam się, żeby wyglądał dobrze i służył mi długo. Nie spodziewałam się jednak, że praca nad tym strojem będzie miała dla mnie tak wysoką wartość doświadczalną pod kątem kostiumologicznym. Dosłownie na własnym przykładzie odkryłam sposób w jaki suknia mantua wyewoluowała z banyanu, co dotąd było dla mnie tylko pustą teorią. Byłam przekonana, że kreacja tak złożonej sukni z tak prostego, kimonowego "szlafroka" to skomplikowany proces, a tu okazało się, że prawdopodobnie mantua wynalazła się przez przypadek. Doszłam do tego przy pierwszej przymiarce, kiedy zauważyłam, że banyan bardzo poszerza mi ramiona i byłam tym nieco zawiedziona. Spontanicznie podwinęłam więc nieco poły według zagięć, które same rysowały się od ramion do ziemi i nagle mnie mnie olśniło. W ten sposób musiały powstać fałdy wzdłuż otwarcia sukni, które przechodzą przez ramiona i płynnie zamieniają się w fałdę na plecach. Tak też się stało w moim przypadku. Właściwie powstał w ten sposób bardzo kobiecy strój negliżowy, urocza luźna szata, piętrząca się wokół gorsetu jak na barokowych obrazach. W konstrukcji tego ubioru widać wyraźny prototyp mantui a także deszabilki, która jest niemal identyczną suknią jak mój robe de chambre. Wszak deszabilka była powrotem do korzeni mantui, a pierwsze z nich były prawdopodobnie szlafrokami noszonymi w przestrzeni publicznej, o widać na niektórych obrazach Watteau. Jedyna różnica między nimi a moim negliżem jest taka, że ograniczona ilość tkaniny nie pozwoliła mi na zbyt rozbudowane plecy. Ale i tak uwielbiam ten kostium. To kwintesencja stylu rokoko. 

Podszewka szlafroka uszyta jest z tafty w kolorze dopełniających wierzchnią. Pięknie zgrywa się to z moim nowym łososiowym gorsetem i spódnicą do kompletu. Na szyi dwie kolarety: koronkowa i futrzana - dodają twarzy słodyczy i niepowtarzalnego klimatu rokokowej estetyki. Dużo efektu dodają tez moje nowe angażanty, które mają przepiękny wzór. Niestety to maszynowe, poliestrowe koronki, ale uprałam je w herbacie i teraz wyglądają na prawdę przyzwoicie. 

fot. Ewa Pichór

fot. Ewa Pichór

fot. Ewa Pichór