konstrukcje unoszące suknie angielskie na lędźwiach

Suknia a la anglaise wyróżnia się położeniem głównego akcentu na jej tył. Plecy i przód stanika krojone są skromnie i nie przyciągają uwagi, podobnie jak uproszczone rękawy, często brak mankietów zwłaszcza pod koniec XVIII wieku i skromny przód spódnicy, który w modzie codziennej zazwyczaj nie był niczym dekorowany. Cała uwaga skupia się na tylnej części sukni wierzchniej poniżej odcięcia stanika. Jest ona w tym miejscu gęsto plisowana, a plisy rozdziela na środku spiczaste wykończenie pleców, albo płasko wpuszczone i starannie zaprasowane na płasko fałdy (pozostałość po kroju sukni mantua z końca XVII wieku). Te podzielone pół plisy szczególnie elegancki wygląd zyskiwały, gdy były unoszone lekko do góry, a przez to ich wypukłość uwydatniona, dzięki pewnym usztywnieniom umieszczanym pod spodem. Nie wiele z tych konstrukcji zachowało się w muzealnych zbiorach i o dziwo trudno znaleźć o nich informacje w książkach kostiumologicznych. 

 MFA - poduszki wypychane, obszyte płótnem woskowanym, do wiązania na biodrach pod suknią.

Metropolitan Museum - tył gorsetu z wszytymi na stałe poduszkami z płótna drukowanego w indyjskie wzory.

MFA - rozłożony gorset używany jako stanik do spódnicy, z przodu wiązany wstążkami w drabinkę echelle. z tyłu wbudowane płócienne wałki do unoszenia sukni.

 Kobiety w strojach angielskich, przyjmowały pozę przegiętą do przodu, dzięki czemu uwypuklenie spódnicy z tyłu było jeszcze bardziej podkreślone. Często wyginały też rękę do tyłu i unosiły nią fałdy sukni jeszcze wyżej.

 Kolekcja prywatna tył sukni a la anglaise lata 80'

Metropolitan Museum tył sukni a la anglaise lata 80'