Motyw koronki zwłaszcza falującej, jest typowy dla wzornictwa francuskich tkanin w XVIII wieku. Przezroczyste dekoracyjne kształty przybierające formy rokajowe i wstęgowe, wypełniane były siatkami regencyjnymi i innymi drobnymi wzorkami np. prostymi rzucikami, kropkami, zygzakami, paseczkami. Pojawiały się już pod koniec XVII wieku, ale dojrzałą formę zyskały w drugiej fazie rokoka. Najbardziej wyrafinowane tkaniny ze wzorem koronkowym datuje się od końca lat 50' do początku 70' XVIII wieku. (w latach 50' wzory charakteryzują się mniejszą lekkością, którą osiągnięto w latach 60'. w latach 70' fale koronkowe przyjmują kompozycje diagonalne i są mniej ekspresyjne ze względu na pojawienie sie wpływów neoklasycystycznych w sztuce tej dekady) Jest to zatem wzornictwo reprezentatywne dla francuskiego jedwabnictwa w stylu Pompadour i chociaż naśladowano je w manufakturach innych krajów, to uznaje się je za typowo francuskie. Stanowi kwintesencję stylu dojrzałego rokoka francuskiego.
Zwykle są to tkaniny gładkie np atłasy, tafty, rypsy jedwabne, lub jedwabne mory z broszowaną dekoracją w formie falujących, koronkowych (ale też futrzanych, panterkowych, liściastych, lub muszelkowych) wstęg pomiędzy którymi umieszczone są bukieciki róż, rzadziej inne motywy. Często stosowano nici metalowe, zwłaszcza srebrne ze względu na zastosowanie do kreacji wieczorowych. Uderzająca jest dominacja koloru różowego i niebieskiego zgodnych z ówcześnie panującą modą.
Z powodu wielkiej popularności takich tkanin wykorzystywanych zwykle na eleganckie suknie kobiece, zasłony, obicia paramenty kościelne, zachowało się ich bardzo dużo w zbiorach muzeów całego świata, również w Polsce. Poniżej tylko kilka przykładów z tej nieprzebranej ilości obiektów.
Muzeum Cleveland:
Metroplitan Museum:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz